¿Qué sabor de boca-yos ta dexando esta mini xira per Asturies na que tán presentando’l so últimu trabayu Llume?

Siempre ye prestoso tocar n'Asturies, sitiu onde'l mensaxe de Xera entiéndese al natural. L'acoyida ye mui sincera siempres. Ye grato contemplar xente apasionada por parte del mundu más averáu a la nuesa llingua pero siempre ye una sorpresa la cantidá de xente no falante qu'alcuentra na nuesa música una mena dulce de conocela.Sicasí los conciertos que ficiéremos en soníu 5.1 (presentación de Llume l'añu pasáu, Selmana de les Lletres y Teatru Campoamor) foron una perbona esperiencia nun comparable.

Esti tercer trabayu, autoeditáu nel añu 2012, ¿qué vien a ofrecer al públicu?

Llume ye la nuesa visión sobre la evolución de la nuesa especie, dende'l sentíu más antropolóxicu hasta'l momentu nel que percibímonos como individuos capaces de camudar el mundu.Ye'l primer discu onde les collaboraciones formen una parte mui importante; cola Banda de gaites La Raitana yel Coro los Peques del León de Oro, la obra algama un nuevu nivel hasta agora nunca sentíu en Xera.

Llume ye dalgo más qu’un discu, y nel conciertu del grupu nel Teatru Campoamor d’Uviéu ofrecieron espectáculo con delles collaboraciones especiales y dalgo que llama muncho l’atención: el soníu dolby 5.0 qu’enantes mencionaben. ¿Qué ye eso exactamente?

El soníu surround 5.1 ye una modalidad de soníu envolvente, consistente na colocación d'altavoces al rodiu del oyente p'algamar un efectu tridimensional y de profundidá nel soníu. Nesti casu tendríemos tres altavoces frontales ( L,C,R), dos traseros (Ls, Rs) y una vía de graves separtada (LFE). Nel casu del Campoamor el trabayu del soníu trasero foi duplicáu en cada palcu p'asegurar una total cobertura del recintu.

Nesti discu contaron col trabayu, na masterización, de Martin Russell, inxenieru de soníu de los veteranos Afro Celt Sound System. ¿Cómo foi esta colaboración?

Nun hai pallabres pa describir a Martin. Nótase cuando la xente trabaya ensin complexos y ta abiertu a toles posibilidaes que la música tien. Deprendimos munchísimes coses y eso siempre ye bono.
Al igual que nel apartáu musical, ésta foi tamién la primer vez na que cuntamos con dalguien pa masterizar el discu. Y nun hai dubia que vamos repetir.

La crítica especializada considera al grupu como una de les bandes de folk más revolucionaries de la escena asturiana. ¿Comparten esa opinión? ¿Naz con esa idea el proyectu de Xera?

Nun sabemos si revolucionaria, pero tamos mui a gustu col trabayu que desencolcamos too esti tiempu. Siempre tuvimos les idees clares y presta que, col pasu del tiempu, pasen a formar parte de la cultura de la nuesa Tierra, al igual que munchos otros.

Xera nació col enfotu de dar un  nuevu aire la nuesa cultura. Un aire nuevu que reflexara'l gran universu interior que tenemos escondíu detrás de les nueses vides cencielles y la nuesa llingua.Pue qu’el mayor problema llegue cuando hai qu’etiquetar el estilu de Xera. Por eso nós consideramos que de poner etiqueta,tien que ser la de Nu folk: alcuéntrase un interesante paralelismu ente heavy metal – nu metal y ente'l folk europeu y lo que nós facemos. De mientres nos primeros pasaben a ser de más virtuosismu a más cuidáu pola estructura, timbres y armonía, nós ficiéremos lo mesmo pa col folk. Les melodíes mantienen la so importancia, pero tienen un gran sofitu nel trabayu de la tímbrica (soníos lleutrónicos) y la estructura de los sones. Nesi equilibriu ta la base de Xera.